آمایش ژئومورفولوژیکی جنوب استان خراسان رضوی جهت توسعه مناطق مسکونی بر اساس تلفیق مدل فازی و ANP

مطالعه و شناخت عوامل ژئومورفولوژیک محدودکننده در شکل­گیری سکونتگاه‌های جدید و همچنین مدیریت سوانح طبیعی امری ضروری و لازم است. بر این اساس در تحقیق حاضر به آمایش ژئومورفولوژیکی مناطق مسکونی جنوب استان خراسان جنوبی جهت توسعه مناطق مسکونی پرداخته شده است. در این تحقیق به‌منظور بررسی و پهنه­بندی مناطق مساعد برای توسعه شهری، 10 پارامتر شیب، جهت شیب، ارتفاع، زمین‌شناسی، خاک، کاربری اراضی، فاصله از گسل، فاصله از رودخانه، فاصله از راه ارتباطی، فاصله از سکونتگاه و ژئومورفولوژی به‌عنوان عوامل مؤثر در مسئله تحقیق استفاده شده است. روش کار به گونه­ای است که ابتدا لایه‌های اطلاعاتی پردازش، فازی سازی و قابل­مقایسه شدن، سپس با استفاده از مدل ANP ارزش هر کدام از لایه‌ها محاسبه گردید. در نهایت هر کدام از لایه­ها در نرم­افزار ARC GIS با استفاده از دستور Raster calculator در وزن به دست آمده از طریق مدل ­ANP ضرب شده و با استفاده از منطق فازی این لایه­های اطلاعاتی در محدوده مورد مطالعه با هم تلفیق شدند. در نهایت پس از همپوشانی، نقشه مناطق مساعد برای توسعه شهری در محدوده مورد مطالعه براساس تلفیق دو مدل فازی و ANP بدست آمده است. نتایج تحقیق بیانگر این است که حدود 59 درصد مساحت منطقه مورد مطالعه، با مساحتی حدود 17545 کیلومترمربع، در طبقات بسیار نامناسب و نامناسب واقع شده که نشان از محدود بودن مکان‌های مناسب با توجه به شرایط ژئومورفولوژیکی منطقه جهت فعالیت‌های ساخت‌وساز و ساخت مناطق سکونتگاهی جدید است.